وَدي أنسى
كان هالشارع ظلام ،
وَ كان في السكة رصيف .. دائمًا تجلس عليه ،
كنت أشوفك من بعيد حاير بصمتك وحيد !
وَ كنت ألمح في السماء دخان طاير ،/
من غيومك ، وَ أتحسس فوق خدي دمع حاير من همومك !
تبتسم صوبي تنادي ، لي تنادي ! ما أصدق لي تنادي !!
وَ ليه تنادي ؟ وَ انتَ ناسيني و غادي ،